சங்கீதம் 89:47
என் ஜீவன் எவ்வளவு நிலையற்றது என்பதை நினைத்தருளும்; மனுபுத்திரர் யாவரையும் வீணாகச் சிருஷ்டிக்க வேண்டியதென்ன?
כָל
Thou hast broken down | פָּרַ֥צְתָּ | pāraṣtā | pa-RAHTS-ta |
all | כָל | kāl | hahl |
his hedges; | גְּדֵרֹתָ֑יו | gĕdērōtāyw | ɡeh-day-roh-TAV |
brought hast thou | שַׂ֖מְתָּ | śamtā | SAHM-ta |
his strong holds | מִבְצָרָ֣יו | mibṣārāyw | meev-tsa-RAV |
to ruin. | מְחִתָּה׃ | mĕḥittâ | meh-hee-TA |